15° _ Μακρυά Μύτη

15° είναι η απαραίτητη περιστροφή που χρειάζεται το παρόν κτίριο ώστε να καδράρει με ακρίβεια τη θέα προς τον κόλπο της Μακριάς Μύτης. Στρέφοντας 15° τον νοητό άξονα του κτιρίου δημιουργήσαμε όλους τους αύλειους χώρους και τις εξωτερικές διαμορφώσεις.

Το υπάρχων κτίριο είναι δομημένο δίχως κεντρικό σχεδιασμό. Πρόκειται για μία παράταξη των λειτουργιών τη μία δίπλα στην άλλη οριζοντίως και καθ΄ ύψος, καθώς διαθέτει όροφο και υπόγειο. Τα μορφολογικά του στοιχεία  καμάρες, περίκλειστες, χτιστή σκάλα, είναι μια απλοϊκή μεταφορά όσων επιτρέπονται στο ΦΕΚ της Πάρου χωρίς τίποτα από αυτά να θυμίζει τα παραδοσιακά κτίσματα της νήσου. Κύριος στόχος ήταν να γίνουν οι ελάχιστες δυνατές παρεμβάσεις που όμως θα κατάφερναν να μεταμορφώσουν το κτίριο από ένα σύμπλεγμα όγκων, σε μια κατοικία ερμηνεύοντας τα τοπικά μορφολογικά και χωρικά στοιχεία με σκοπό τη δημιουργία  μιας αρχιτεκτονικής που προσαρμόζεται στο Τοπίο και αναπτύσσει τις λειτουργίες της στο ανάγλυφο του εδάφους .

Το κτίριο αναπτύσσεται σε παράλληλους και κάθετους άξονες, δημιουργώντας τους χαρακτηριστικούς κυβικούς όγκους των κυκλαδίτικων οικιστικών συνόλων. Για να υπερτονιστεί αυτή η γεωμετρική διάταξη προστίθενται 3 ακόμη παράλληλοι τοίχοι. Δύο λευκοί τοίχοι προεκτείνονται προς στην είσοδο του οικοπέδου και εγκιβωτίζουν τη σκάλα που οδηγεί στο καθιστικό του δώματος και ο τρίτος, πέτρινος, τοίχος στη βόρεια όψη παραλαμβάνει τη σκάλα που οδηγεί στο δωμάτιο του ορόφου.

Η είσοδος βρίσκεται στην πίσω όψη του κτιρίου και προστατεύεται από τους έντονους βόρειους ανέμους από 2 μεγάλους λευκούς τοίχους. Από εκεί ο επισκέπτης μπορεί είτε να εισέλθει στον ξενώνα, είτε στην κεντρική κατοικία που στο ισόγειο περιλαμβάνει ενιαία κουζίνα- σαλόνι και το υπνοδωμάτιο με ενσωματωμένο λουτρό.

Σημείο αναφοράς του έργου γίνεται ο φοίνικας που τοποθετείται στην περίκλειστη πλέον αυλή του ξενώνα. Ξεπροβάλλοντας μέσα από τους λευκούς τοίχους έρχεται να εναρμονιστεί με το κυκλαδίτικο τοπίο και να συμπληρώσει το σκηνικό μιας άκρως θερινής νοσταλγίας.

Λόγω της τοπογραφίας το υπόγειο με τους ξενώνες έχει πρόσβαση στο χαμηλότερο επίπεδο του κήπου, στο οποίο φυτεύονται διάσπαρτα οπωροφόρα. Ο συνδυασμός των μικρών ανοιγμάτων του κτιρίου, με τον πέτρινο τοίχο που παραλαμβάνει τη πέργκολα και το deck, με τις μυρωδιές από τα φυτά και την δαιδαλώδη διαμόρφωση του κήπου με σκληρές επιφάνειες και χαλίκια δημιουργεί μία ρομαντική εσωτερικότητα βγαλμένη από τους πίνακες του Monet.

Στο σχεδιασμό δόθηκε μεγάλο βάρος στις λεπτομέρειες της κατασκευής. Οι πέργκολες είναι ειδική μεταλλική κατασκευή, με μη συμμετρική διάταξη και πλήρωση από τοπικό καλάμι. Ακόμη, το κιγκλίδωμα της σκάλας «γαντζώνεται» στο τσιμέντο των πατημάτων της και έχει τις ελάχιστες δυνατές διατομές ώστε να είναι ασφαλές και ταυτόχρονα άκρως μινιμαλιστικό.

Το κτίριο αποκτά μια βάση από εμφανή λιθοδομή για να μειωθεί ο ορατός όγκος της κατασκευής και οι πέτρινοι τοίχοι επεκτείνονται στο ανάγλυφο δημιουργώντας χώρους διημέρευσης και εξωτερικών αυλών, φυτεύσεων και μονοπατιών. Ο εσωτερικός χώρος διαρρέει προς το εξωτερικό αφήνοντας το αποτύπωμά του στο ανάγλυφο συνοδεύοντας συνεχώς την επιλογή για στροφή του κτιρίου κατά 15^ο.